Lala la

Podobno są dwa rodzaje ludzi. Ci, którzy kochają marmite i ci, którzy nienawidzą marmite. Należę do drugiej grupy i absolutnie nie rozumiem zachwytu pierwszej.

Zima, proszę państwa. Zima na całego! Zapowiada się powtórka z rozrywki i scenariusz śnieg na Wielkanoc jest możliwy także w Anglii. Mimo że Anglia przykryta białym puchem wygląda przeuroczo, to jakoś się niespecjalnie cieszę. Mogłaby już przyjść wiosna tak na stałe, bo owieczki i króliczki są zdezorientowane.
Czy wspominałam już o tym, że Brytyjczycy uwielbiają sobie śpiewać podczas pracy? Umownie wliczmy to w ramy śpiewania, bo w grę wchodzi także nucenie, pogwizdywanie oraz wydzieranie pyska. Nie krępują się, że ktoś usłyszy, nie przejmują się, że nie trafiają w nutę (a czasem naprawdę powinni). Najzwyklej w świecie podśpiewują sobie radośnie, jakby to, co właśnie robią, sprawiało im realną przyjemność. Oczywiście, zdarzają się tacy, którzy muzyki nie tolerują i choć są przygłusi, wykrywają swoimi tajemniczymi radarami muzykę z odległości kilku metrów, ale to jednostki specjalne. Mimo przeszło pół roku wśród tubylców, ciągle intryguje mnie to śpiewanie.
I nie jest to kwestia jedzenia, bo zjadam prawie to samo! Może to coś w mleku?

Miałam jeszcze kilka ciekawych rzeczy do napisania, ale mi się zapomniało. Trudno.

A, wiem! Dowiedziałam się, że w pociągu w Anglii konduktor nie może obudzić śpiącego pasażera, aby sprawdzić jego bilet. Gdy zapytałam, dlaczego, otrzymałam bardzo logiczną odpowiedź. To byłoby niegrzeczne.