Staropolskie nowinki

Dzięki uprzejmości Szczura i jej pojemnej torbie odzyskałam muffinkownicę, co oznacza, że mogę znowu piec moje rarytasy (pozazdrościłam Rudzielcowi tych z rabarbarem :P). Jupi! Papilotki w zebrę zdały egzamin. Są warte swojej ceny. A ja mam ochotę wypróbować tyle przepisów, że nie wiem, od którego zacząć i nie wiem, kto to wszystko będzie zjadał. Oczywiście, zjadającą mogłabym być ja, ale mogłoby to niefortunnie odbić się na moich gabarytach.
Szczur zabiła mi dziś klina i od momentu naszej rozmowy zastanawiam się, czy jeszcze lewooczna czy prawooczna; lewouszna czy prawouszna; lewonożna czy prawonożna. Nawet nie potrafię tego sprawdzić, bo za bardzo się nad tym zastanawiam. Wiedziałam, że tak będzie :P

Jaka to wstrętna ironia, że dopiero po prawie pięciu latach studiowania okres staropolszczyzny stał się dla mnie interesujący. Gdybym na pierwszym roku czytała odpowiednie lektury zamiast studiowania notatek z poprzedniej grupy lub wałkowania Kochanowskiego to może nie miałabym poprawki... Przynajmniej teraz dobrze się bawię, doczytując się czarodziejskich mocy kamieni, roślin oraz zwierząt. Wiedzieliście, że nie można było zasnąć w cieniu cisa, bo groziło to śmiercią? Albo że salamandry i węże przynosiły szczęście, a pies był zwierzęciem demonicznym? No i po co podkowa na drzwiach domu? By broniła przez złym, magicznym wpływem z zewnątrz.
Dobra. Poopowiadałabym więcej, ale jestem wciąż w trakcie lektury, poza tym pora zabrać się za obowiązki (i tym razem nie mam na myśli oglądania "Przyjaciół"... a szkoda).
Bywajcie, moi drodzy ziomkowie.